Pavasaris?
Es atceros, kad biju veel es siiks,
man bija sapnis milziigs, lai gan iiss.
Es sapnoju par to, ka esmu princis,
kas zirgaa stalti jaaj... mees bijaam triis.

Veel manaa dziivee vienmeer bija Vinja.
Tik miilja, skaista kaa pljavaa margrietinja,
starp visaam laukaa, kuru redzu tikai vienu,
bet mums pa vidu kaads ir uzbuuveejis sienu.

Es zobenu tad savu rokaas tveeru,
un pa akmeni ar teeraudu es zveelu.
Un gaaja dienas, meeneshi.. Ak, Dievs - pat gadi!
Bet siena tikai smeejaas. Smeejaas taa par mani.

Par to ka ticu es, par to ka esmu naivs.
Par to ka staavu - klapeeju es sienu, esmu kails.
Man nav ko sleept un neprotu es melot,
par taisniibu shaj zemee gribu karot.

Bet gadi gaaja, dziives speeks man zuda.
Un siena virsroku paar maniim guva.
Es padevos, jo biju paaraak vaargs.
Es biju bezspeeciigs un netiirs kaa taads taarps.

Un gaaju prom ar nolaistu es galvu.
Un Margrietinju atstaaju es tur tik jaunu, skaistu.
Un ieniistu par to es tagad sevi,
ka nesitu es taalaak, ka pametu es Tevi.

Es nevareeju iztureet un izgriezu sev sirdi.
Jo tikai taa es vareeju tik valjaa no taam saapeem.
Es pazaudeeju visas juutas, vai tu dzirdi?
Es paarstaaju tad dziivot...

Bet tagad atkal man saak saapeet. Un paakshnji tik daudz juutu, emociju, saapju, bet arii prieka, laimes. Es esmu dziivs! Es esmu dziivs.