| |
[Sep. 4th, 2009|12:02 pm] |
Sapnoju par diapozitîvu skatîshanos, par vecu muizhas éku pagalmu, kad pati muizha sen pazudusi. Un tad jau pilsétu kalnos, ziemà, Z-svétku rotàjumiem un klusu sniegkriti.
Lietu nomainîja saule, tagad atkal màkoni. Gaisà vairs ne minas no siltuma. Bet darbi iet uz priekshu: bùt par labo zinu véstnesi ir patîkami (tàpat kà sadzirdét atbildi: més tik loti priecàjamies, ka varétu nupat klaigàt un lékàt aiz sajùsmas); Par laimi, arî atteikumus shodien uznem mierîgi.
Tikmér laika skaitîtàjs atskaita dienu péc dienas. |
|
|
| |
[Sep. 4th, 2009|04:30 pm] |
Ir par daudz un nav par daudz. Viena puse raujas màjup, uz ziemeliem. Otra puse vél aizvien darba lietàs grib puspasaules, shtrunts, ka tas varétu bùt no ziemeliem tàlu un prasîtu lielàko iekshéjo resursu dalu.
Vél aizvien vélme péc izguléshanàs.
Mîlestîba mana, mîlestîba, cik daudz gan tev pacietîbas (bùs) nepiecieshams. |
|
|