Griezjot vecus zarus un tiinekljus daarzaa, domaaju par to, kaa par dziivu cilveeku. Nu redz, es tev izgirzju vecas atminjas, izlauzju nevajadziigas domas, izskauzju slikto un nepatiikamo. Atstaaju tikai mazus zilus un dzeltenus un baltus krokusus. Tikai patiikamo un vienkaarsho. Tikai labo un smarzjiigo un gaisho! Un tad man palika bail. Apzinja, ka esmu savu daarzu padariijusi vaajpraatiigu mani sabiedeeja.