ilgas pēc neizprotamā
Jan. 30th, 2010 | 12:53 am
oma: happy
ausiis skan: Prokofjevs, la minora klaviersonāte (sestā, op. 82)
God, God, God, waarom juist hem, waarom precies hem, kāpēc tieši viņš, tieši šis als op grafomāns, tieši šai kursā, kur esmu tik ļoti ne v kassu, tik ļoti beztēmā, turklāt vislielākā laika trūkuma un visdziļākās skepses brīdī! Es viņu atveŗu un lasu savas domas:
"Niet het landschap had hem aangegrepen, maar de vergeten herinnering ann de voorstelling van dit landschap: het neerhof, dat in zijn onleesbare intimiteit zo diep in hem zat dat de hele wereld aan deze voorstelling ging beantwoorden - de dreiging, het licht, het verlangen om te begrijpen wat er zich op de achtergrond bevond. Heimwee naar het onbegrijpelijke."
"Ne jau tā ainava bija viņu aizkustinājusi, bet gan aizmirstās atmiņas par šo ainavu iztēlē: saimniecības ēkas, kuŗu neatšifrējamā tuvība bija iesēdusies viņā tik dziļi, ka visa pasaule sāka līdzināties viņa iztēlei - draudi, gaisma, vēlme saprast, kas ir tur, vēl tālāk. Ilgas pēc neizprotamā."
"Niet het landschap had hem aangegrepen, maar de vergeten herinnering ann de voorstelling van dit landschap: het neerhof, dat in zijn onleesbare intimiteit zo diep in hem zat dat de hele wereld aan deze voorstelling ging beantwoorden - de dreiging, het licht, het verlangen om te begrijpen wat er zich op de achtergrond bevond. Heimwee naar het onbegrijpelijke."
"Ne jau tā ainava bija viņu aizkustinājusi, bet gan aizmirstās atmiņas par šo ainavu iztēlē: saimniecības ēkas, kuŗu neatšifrējamā tuvība bija iesēdusies viņā tik dziļi, ka visa pasaule sāka līdzināties viņa iztēlei - draudi, gaisma, vēlme saprast, kas ir tur, vēl tālāk. Ilgas pēc neizprotamā."